در این روزگاری که دل بیقرار است            گـدای کـریـمـه شدن افـتـخـار است

ثــواب زیــارت بـرایـم نــوشـتــنـد            خودم نه دلم سوی تو رهسپار است

دوبـاره حـرم قـسـمـتـم نه نـشد - آه            چقـدر این دل بی نـوا بـد بیار است

چنان گـنـبدت جلوه دارد که انگـار            حـریم تو در آسـمان ها مـدار است

کسی که قـدم می زنـد در حـیاطـت            روی فرش بال ملائک سوار است

نگـاهـت مرا از غـریـبـی در آورد            ببین خـنده روی لـبـم آشکـار است

همین هم نشان از کـرم خـانه دارد            گـدا زاده ای با شما همجـوار است

کریمـه! کـرم کن گـدای خودت را            گدایی که در ماتمت سوگوار است

چکید اشک تو بر زمین،بعد از آن بود            که از ساوه تا قم درخت انار است

دلـم خـون شـده از غـم مـاجـرایـت            دلـت تـنـگ بـوده بـرای رضـایـت